روح پیتزامن این را در مورد انجمن بهترین پیتزا ناپلی (AVPN) دوست دارم – که هدف آن محافظت از نماد فرهنگی در منطقه‌ای بود که پیتزا بخشی از معنای ناپلیبودن است. دیگر سبک‌های پیتزا شامل گواهی تأیید شدۀ دولتی نیستند. با این حال، نقاط مرجع برای هر سبک پیتزا در خارج از ناپل وجود دارد. پیتزا نیویورکی اغلب با خمیر سفت، ترد و تاپینگ‌های پنیری مشخص می‌شود و این واقعیت است که با تکه‌های آن خورده می‌شود، لبه آن زیاد نیست، و سس و پنیر تقریباً تا لبه آن می‌رسد، خمیر پیتزا طلایی پخته می‌شود، اما اغلب نمی‌سوزد. در مقابل، رم نمونه‌های مرسوم خود را از پیتزاهای ساده نانوایی دارد: پیتزا بیانکا و پیتزا رسا، ترد و خوش مزه، طلایی‌شده و با برش‌های سفارشی به ضخامت حدود ⅛ اینچ. و سپس پیتزاهای رومی فوق باریک، با خمیر پیتزای ترد و در تنور هیزمی هستند که من آن‌ها را دوست دارم و فکر می‌کنم برای یک پیتزای ایده‌آل افلاطونی مناسب هستند. این کتاب درباره الهام گرفتن از سبک‌های پیتزای منطقه‌ای ایتالیایی و آمریکایی است تا بتوانید نسخه‌های بسیار خوبی از آن‌ها را در خانه تهیه کنید. هیچگاه نخواهیم توانست پیتزای یک پیتزافروشی خاص را تکرار کنیم. با این اوصاف، هرچه بیشتر در مورد تاریخ، سبک و سنت پیتزا بدانید، و علاقه و احترام شما به آن سنت بیشتر باشد، نسخه خانگی شما از آن پیتزا بهتر خواهد بود.
|
