روح پیتزاپیتزا رومی یا پیتزای شام رومیپیتزای رومی با خمیر بسیار نازک و ترد خود، درسی در سبک بودن است. این پیتزاها نیز همانند عموزاده‌ی ناپلیشان در تنور هیزمی به سرعت پخته می‌شوند. سس و تاپینگ‌ها نیز مشابه هستند. چیزی که پیتزای سبک رومی را متمایز می‌کند، خمیر پیتزای نازک است. پیتزای رومی به اندازه پیتزای ناپلی است، اما تقریباً نصف آن خمیر مصرف می‌کند. در رم، برخی از پیتزاها کاملاً ترد هستند، درحالی‌که برخی دارای لبه‌های بیرونی ترد هستند و فضای داخلی نرمی دارند که کمی در آن فرو رفته است. این بافت داخلی با هیدراته شدن خمیر (هرچه آب در خمیر کمتر باشد، کل خمیر ترد‌تر خواهد شد)، نازکی خمیر، نحوه پخت آن، مقدار سس روی پیتزا و مقدار رطوبت خارج شده از پنیر در هنگام پخت شناخته می‌شود. تردی از پیتزایی به پیتزایی دیگر متفاوت است. تجسم‌کنید این پیتزای کاملاًً ترد در آشپزخانه خانگی در دمای ۵۵۰ درجه فارنهایت (۲۹۰ درجه سانتی‌گراد) پخته می شود. یکی از نسخه های مورد علاقه من از این سبک پومودورو نام دارد: خمیر پخته شده با چیزی جز سس گوجه‌فرنگی و کمی روغن زیتون، سپس با پنیر پکورینوی تازه رنده شده، کاچیوکاوالو (یک پنیر کشک کشیده شده فوق العاده از کامپانیا)، یا پنیر دیگر درست پس از بیرون آمدن از فر تزئین‌شده. |
