Mastering Knife Skills

تصور کنید که اجداد ما پس از منقرض شدن اولین ماستودون(mastodon) چقدر حیرت‌زده شده‌اند؟
حالا منظور چیست؟ جیمز باسبول(James Boswell)، زندگی‌نامه‌نویس و خاطرات‌نویس اسکاتلندی قرن هجدهم، گونه‌های ما را به‌عنوان حیوان‌های آشپز(cooking animal) توصیف می‌کند. اما اعتقاد دارد که اجداد ما از آتش تنها به اندازه‌ی نصف کاربرد آن (برای برش) استفاده کرده‌اند.

در ابتدا سنگ‌های تیزشده این کار را انجام می‌دادند. کشف فلزات و آلیاژها بسیار مهم بود زیرا که اساسی‌ترین ابزار بقا بود، ابزاری برای شکار، ساخت (برش قطعات)، خوردن و حتی محافظت از خود. در واقع تغییر حاصل‌شده از ابزار اولیه به چاقوی آشپزخانه‌ی مدرن، پیشرفت مهندسی مدرن و متالوژی را نشان می دهد.

عصر حجر

تخمین زده می‌شود که بشر حدود دو و نیم میلیون سال پیش ساخت ابزارهای سنگی را آغاز کرده. اولین ابزارهای برش از سنگ چخماق (شکلی از سیلیس)، ابسیدین(obsidian) (شیشه آتشفشانی شبیه به گرانیت)، کوارتزیت یا حتی یشم ساخته شده‌اند. مواد نسبتاً همگونی که اگر به درستی شکل داده شوند، لبه‌های نسبتاً تیز ایجاد می‌کنند. با این حال، این سنگ‌ها شکننده بودند و فقط برای وسایل کوتاهی که کمتر از4 یا 5 اینچ طول داشتند، به کار می‌رفت. کالاهای ضروری پوست و گوشت را می‌توان با ابزار سنگی برش داد، اما مشخص نیست که این ابزار چقدر بادوام بوده‌اند.

از سنگ‌های سخت، به عنوان چکش برای جدا کردن تکه های سنگ چخماق برای رسیدن به لبه های نوک تیز استفاده می‌شد. هیچ ماشین تراش، ریخته‌گری یا کارخانه‌ای شیک مورد نیاز نبود  فضا و سطح کار صرفاً یک سنگ بزرگ یا کنده درخت بود. دسته‌ها با استفاده از روشی مشابه از چوب یا استخوان ساخته می‌شدند. دسته‌ی کوتاهی که به تیغه متصل بود تبدیل به چاقو می‌شد، دسته بلندتر نشان دهنده‌ی تبر و دسته‌ی بلندتر از آن، نشان‌دهنده‌ی نیزه بود. شکل بسیاری از ابزارهای برش مدرن ما شباهت عجیبی به همتایان خود در عصر حجر دارند.