THE ELEMENTS OF PIZZAقبل از منو‌ی مزه ما در په‌په در گرنی، یک پیتزای لیبرتو شکم پر است، که به‌سادگی با سس گوجه‌فرنگی، سیر و آویشن تازه پر شده و در کاغذی قهوه‌ای قرار داده شده است. لیبرتو، یا همانپورتافولیگو، غذای خیابانی ناپل باقی ماند، درحالی که پیتزا‌های بعدی به آشپزخانه‌ها راه پیدا کردند، فرانکو با این پای ساده شروع کرد – جایی که پیتزا شروع شد. من عاشق این احترام به سنت هستم. خمیر پیتزای فرانکو مزۀ مخمر لاکتیکی داشت – طعمی که از آن به‌عنوان شیری و میوه‌ای یاد می‌شود، و شبیه به مزۀ خمیر ترش پخته شده است (و برای کسانی که از دستور پخت‌های کتاب اول من استفاده کرده‌اند، از نان خمیر ترش و آرد سفید گرم). این خمیری است که به‌خوبی تخمیر شده است، با تعادل مناسبی از طعم‌ها و همانطور که در ایتالیا می‌گویند، بسیار قابل هضم است («قابل هضم بودن» آزادانه تعریف شده است، اما بسیار از آن به عنوان فواید پیتزا و نان با خمیر ترش که طبیعی و به‌مدت طولانی تخمیر شده است یاد می‌شود).
ما با خوردن پنج پیتزای دیگر آن را در معرض سختگیرانه‌ترین تست‌ها قرار دادیم: پیتزای مارگاریتای سنتی باپنیر موزارلای بوفالو (mozarella di bufala)؛ پیتزایی با ماهی کولی سفید و تازه، زیتون، گوجه‌فرنگی وزوویوس شکافته‌شده، و آویشن؛ یک پیتزای شکم‌پر با کاسنی‌فرنگی، ژامبون وپنیر پروولا دودی شده (خمیر پیتزا بسیار نرم، لطیف و خوشمزه بود)؛ کنگر‌فرنگی با موزارلای ذوب شده و کمی ریکوتای تازه که بعد از پخت پای روی آن لوله می‌شود؛ و پس از آن پیتزای مربای انجیر که پس از پخته‌شدن پنیر کونسیاتو رنده‌شده روی آن قرار می‌گیرد. پیتزاها بسیار نان‌گونه و خمیری بود، اما بسیار نازک و سبک بودند. ترد. لطیف. جذاب.
|
