THE ELEMENTS OF PIZZAرمپیتزا نیز جایگاه مهمی در زندگی رومیان دارد، حتی اگر هویت فرهنگی و تاریخ عمیقی را که در ناپل دارد، نداشته باشد. در تاریخ روم، نان های لواشی (مسطحی) وجود دارند که به دوران “سزار” بر میگردند. یکی از آنها که پینزا نام دارد، نوعی نان لواش است که به شکلی ساده پخته‌شده و روی آن، بعد از پخت با مواد دلخواه و روغن زیتون تازه پوشیده میشود. امروزه، دو نوع پیتزای رومی وجود دارند: یک نوع که به روش نانوایی پخته میشوند، آل تالیو نام دارند؛ و نوع دیگر، تُندا یا پیتزاهای گرد که بطور کلی، پیتزا رومانیا نام دارند که به عنوان شام در پیتزافروشی‌هایی که فقط در شب باز هستند سرو میشوند. جذابیت پیتزاهای رومی، فارغ از هر نوعی که هستند، به ضخامت بسیار کمشان است؛ این پیتزاها می‌توانند به عنوان ناهار، میان وعده و یا شام مصرف شوند. پیتزای آل تالیو یک غذای خیابانی رومی است که بسیار سریع و آسان حاضر میشود. در ایالات متحده، ممکن است این نوع پیتزا را به عنوان پیتزای ورقه‌ای بشناسند. رایج‌ترین نوع از این پیتزا، پهنایی بسیار بزرگ و در حدود 4 تا 5 فوت یا 10 تا 12 اینچ دارد. به‌صورت مستقیم روی سکوی اجاق یا در تابه‌ی مستطیلی بزرگی در کوره‌ی نان‌پزی پخته شده، و سپس در اندازه‌هایی که از پیش توسط مشتری تعیین شده‌اند، قاچ میشود. معمولاً در آنتیکو فورنو اوربانی، فرد پشت پیشخوان در حالیکه نوک چاقویی را روی پیتزای مستطیلی قرار داده، منتظر جواب شما در خصوص برش پیتزاست که آیا آن را قاچ کند یا نه و اگر تمایل دارید که قاچ کند، به چه صورت آن را انجام دهد. وقتی شما با فرد ایستاده در پیشخوان بر سر قاچ‌های پیتزایتان توافق می‌کنید، او پیتزا را قاچ کرده، وزن کرده، از وسط تا کرده و همراه با فیشی تحویل‌تان می‌دهد که شما با دادن آن فیش به صندوق، هزینه‌ی پیتزا را که نسبت به وزن (به گرم) تعیین میشود، پرداخت می‌کنید. موقع رفتن، آن را میل کنید. |
