فرانک په‌په در میان سه پیتزافروشی مشهور نیوهیون اولین بود و اکنون تاریخی‌ترین هم است. به‌دنبال په‌په، اَپیزای مدرن در سال 1934 (که دو سال بعد یعنی در سال 1936 به مکان فعلی‌اش منتقل شد که بعد‌ها به آن اَپیزای تونی می‌گفتند)، واَپیزای سَلی در سال 1938 تأسیس شدند. سبک این پیتزافروشی‌های نیوهیون گرچه مشابه است، اما دقیقاً شبیه به هم نیست. په‌په و سَلی امروزه نیز تنورهای آجری، نان‌پزی و زغالی‌سنگی فوق داغ خود را دارند که زیر تنور آن یک جعبۀ آتش قرار دارد، درحالی که پیتزافروشی‌های مدرن تنورهای زغال‌سنگی و زغال‌کک خود را در سال 1967 با تنورهای نفتی جایگزین کرده‌اند. تا زمانی که پیتزا در ایالات متحده رایج شد، تنور مخصوصی برای پخت پیتزا طراحی نشده بود، چرا که پیتزا غذای شناخته شده‌ای نبود. تمام پیتزافروشی‌ها‌ی اولیه پیتزا را در تنورها‌یی می‌پختند که برای پخت نان طراحی شده‌ بودند.

هر سه پیتزافروشی تاریخی نیوهیون پیتزا را با یک خمیر بسیار نازک، با دور پف نکرده و کناره‌های نیمه‌سوخته می‌پزند. پیتزا با صدف خوراکی که در فرانک په‌په ابداع شد، به دلایل معقولی توسط دیگر پیتزافروشی‌ها مورد استفاده قرار گرفته است. گوشت صدف، سیر، روغن زیتون، گیاهان معطر و بیکن ترکیبی عالی است. بابی و ریک کونسیلیو، دو پسر سالواتور کونسیلیو، موسس پیتزافروشی سَلی (که خودش برادرزادۀ فرانک په‌په است و رستورانش در همان مکانی است که کسب‌وکار پیتزای خود را شروع کرد)، تابه‌امروز به پخت پیتزا در پیتزافروشی سَلی ادامه‌ داده‌اند.