‍‍‍پیتزای آمریکایی: درست کردن آن به روش ما

پیتزافروشی‌های خانوادگی که معمولا توسط مادران و پدران از میراث ایتالیایی-آمریکایی اداره می‌شوند، به آرامی در سراسر کشور گسترش یافتند، اما سبک‌های محلی آن ها بدون ارتباط اطلاعاتی که امروزه داریم، در مناطق متمایز تکامل یافته است. آیا GI که می‌خواست طعم بیشتری از پیتزای خود در ایتالیا داشته باشد، پس از جنگ جهانی دوم به ایالات متحده بازگشته است؟ بسیاری می‌گویند که آن‌ها به وجود آورنده‌ی گسترش پیتزا به خارج از جوامع ایتالیایی-آمریکایی بودند. از پدرم که در سال 1929 متولد شده و در حومه واشنگتن دی سی بزرگ شده است، پرسیدم که اولین پیتزای خود را چه زمانی خورد، و او گفت که در اوایل دهه 1950s بود و به آن پای گوجه‌فرنگی می‌گفتند. فراگیر شدن پیتزافروشی‌هایی که امروزه شاهد آن هستیم، دو تا سه دهه بعد از آن آغاز نشد.

سبک‌های متمایز محلی آمریکایی من را مجذوب خود می‌کند پیتزا تابه ای دیترویت (به عنوان مثال پای گوجه‌فرنگی با پوسته نازک نیوجرسی (مانند د لورنزو)، پای گوجه‌فرنگی فیلادلفیا (بدون پنیر)، پای گوجه‌فرنگی نیوهون، و پیتزاهایی از غرب میانه و ساحل شرقی. سپس پای‌های منحصر‌به‌فرد الد فورج، پنسیلوانیا، با جمعیت 8300 نفر، با حدود بیست پیتزا فروشی که همگی «سینی» پیتزای قدیمی فورج به همان سبک می‌سازند – پیتزای تابه‌ای که زیر آن به دلیل لایه‌ای از چربی یا روغن زیر خمیر، یا به دلیل پیاز در سس و چیزهایی که در پنیر وجود دارد، ترد شده است، اگرچه به آنجا بروید، به شما می‌گویند که چه چیزی متفاوت است. در فصل بعدی، من به جزئیات بیشتری در مورد سبک‌های مختلف پیتزا خواهم پرداخت – اما داستان منشا آنها نیز جذاب است.