به‌علاوه تعداد رو به افزایشی از پیتزافروشی‌های ناپلی در منهتن و بروکلین وجود دارند – دان آنتونیو (Don Antonio)، کسته (Kesté)، و موتورینو (Motorino) – و همچنین در بروکلین، در پاولی گی (Paulie Gee’s)، امیلی (Emily) و روبرتا (Roberta’s) که در بالا ذکر شد، به‌علاوه فرانی (Franny’s)، که به‌سبک ناپلی هستند، اما اغلب رویه‌ای خلاقانه دارند. پیتزافروشی خانواده بروکلین با تنور هیزمی فقط موقعیتی جذاب نیست؛ اکنون آن‌ها جایگاه خود را در صنعت پیتزا معرفی می‌کنند. نیویورک همچنین دارای پیتزا بار با خمیر پیتزای نازک، پیتزا تابه‌ای آدرین (Adrienne)، پای مربعی از آب‌نمای جی‌جی (GG) و نوع خاصی از خمیر پیتزای نازک در مکان‌هایی مانند روبیروسا (Rubirosa) و جو و پت (Joe & Pat’s) در جزیرۀ استاتن است.

درحقیقت حتی یک خمیر پیتزای متوسط با سس و پنیر ذوب شده هم طعم بسیار خوبی دارد. به همین دلیل، بسیاری از پیتزا‌های متوسط هستند که مردم با خوشحالی آن‌ها را مصرف می‌کنند – و برای بسیاری از افراد، پیتزا برای آن‌ها بیشتر پیشنهادی تجاری است تا اشتیاقی برای کیفیت. لطفا آن‌ها را نادیده بگیرید. به‌علاوه افراد کمال‌گرایی وجود دارد که اجاق‌های هیزمی دست‌ساز و به استفاده از مواد خالص وسواس دارند و از موادی از کامپانیا و همچنین منطقۀ خودشان استفاده می‌کنند، مثلاً ما در پیتزای (کن آرتیزان) Ken’s Artisan و مارک هاپر (Mark Hopper)، که موزارلا دی بوفالوی (mozzarella di bufala) محلی را یک روز پس از تولید آن می‌گیرد و گوجه‌فرنگی را از جنوب ایتالیا وارد می‌کند، در پیتزا فروشی ویگنت (Vignette) در سباستاپول کالیفرنیا این کار را انجام می‌دهد.