همه آن‌ها پیتزاهای گرد، بسیار نازک و کاملاًً ترد هستند که معمولاً با مواد و پنیر پر می‌شوند. این مفهوم دهه 1950 / 1960 از پیتزا است که توسط – یا برای – افرادی که لزوماً اصالت ایتالیایی نداشتند تفسیر شده است. فکر نمی‌کنم کسی که آن‌ها را می‌سازد، از نظر تاریخی به ساختار، پخته شدن، زمان تخمیر و غیره توجه داشته باشد.

این بدان معنا نیست که خمیر یک چیز بی اهمیت است، اما می‌توانم بگویم که حداقل در مورد پیتزای بار، من این احساس را دارم که این چیزی است که بارها آن را در منو به‌عنوان «بار غذا» عنوان کرده‌اند – در نهایت بارها به مکان هایی که بیشتر به خاطر پیتزا معروف هستند، تغییر شکل داده‌اند. من فکر نمی‌کنم این افراد آنقدر در مورد همه این مسائل فکر می‌کردند که ما در عصر اینترنت/وبلاگ/به‌صورت آنلاین فکر می کنیم.