بعد از یک گفت و گو طولانی و کاملاً جدی که راجب خمیر پیتزا داشتیم، بالاخره انزو نرم شد و به یکدیگر لبخند محترمانه ای زدیم. وقتی خودکارم را برای یادداشت برداری از سخنانش درآوردم به یادداشت هایم نگاهی انداخت تا بفهمد تا چه حد خودم خمیر را میشناسم، سپس سر حرف را باز کرد و دستور اصلی خمیر پیتزای خود را به من توضیح داد. اوگفت برای تهیه خمیر پیتزا فقط 4 ماده به همراه زمان نیاز داریم. من به صحبت های او «دما» را اضافه کردم و به او «فصل2 ازکتاب آرد، آب، نمک و مخمر را نشان دادم که در آن گفته شده بود، دما و زمان را نیز جزو مواد اولیه در نظر بگیرید.» انزو سرش را تکان داد و لبخندی بر صورتش درخشید. از او درخواست کردم تا بتوانم طرز تهیه خمیر پیتزای او را در کتاب آشپزی خودم بگنجانم. او موافقت کرد ولی خواست تا بنویسم این بدین معنی نیست که مجبورید به رستوران او بروید. (البته که اینطور نیست!)